Σαν νερό την χαρά μέσα από τα χέρια την χάνω.
Γίνεται άμμος που κολλάει στα βήματα μου
και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω,
είναι ένα λάθος που επαναλαμβάνω.
Μα σαν με δάκρυα το ποτήρι μου γεμίζω,
αυτή επιστρέφει και μου χαμογελάει,
τίποτα πια δεν μου ζητάει,
αρκεί να πάψω να αναπνέω την καταιγίδα.
Περνώντας συμπληγάδες πέτρες υποδόριες,
στους χτύπους της καρδιάς μου επενδύω,
την γύμνια της ματιάς μου την ενδύω
με τα κουρέλια που σκεπάζονται οι παρίες.
Και αγναντεύω το επόμενο λιμάνι
με προσμονή παιδιού γλυκό καρτέρι.
Έρχεται η μπόρα και με παίρνει απ’ το χέρι
στον δρόμο της χαράς μην ξεστρατίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου