Την τελευταία Κυριακή
τα σύννεφα απλώνονται
βαριά πάνω απ' τις σκέψεις
κλεμμένα βιβλία σε
περιγελούν και πως να τα διαλέξεις;
Από βιβλιοθήκη κακόβουλη
αρπαγμένα
αδιάβαστα και θλιβερά
στοιβάζονται σε ράφια σκονισμένα
δέκα χρόνια πίσω, άγρια
και μπερδεμένα
τα βήματα που χάραξες
σε άνυδρο πυθμένα
παρόν και παρελθόν μαζί
αγκαλιασμένα
στο σκοτεινό του πηγαδιού
χαμογελούν με δόντια ακονισμένα
αίμα ξερό καλύπτει της
νιότης σου τα απωθημένα
και εσύ που πίστεψες
πως το άπειρο θα αγγίξεις
παρέα με λύκους και
τσακάλια τώρα βαδίζεις
και η λησμονιά πέτρα
βαριά στα πόδια σου δεμένη
δεν είναι ξεχασμένη
του πρώτου ονείρου η θωριά
όψη τσαλακωμένη απ' τον
καθρέφτη σε κοιτά
Δεν είναι αργά οι νότες
σου θυμίζουν
από κιθάρας παλιάς το
σκάφος αναβλύζουν
που πέταξες στην θάλασσα
σαν ύστερο σινιάλο
να πάει μακριά η βοή να
φτάσει ως τον φάρο
που φέγγει σαν αντίβαρο
σε καταχνιά πηχτή
θα έρθει πάλι η αυγή
σε αναμονή πετούμενα
που φτερουγίζουν
τα δάκρυα απ' τα μάτια
σου σφουγγίζουν
και στην αντίπερα όχθη
περιμένουν την στιγμή
το πέπλο να παραμερίσουν,
το όλον να αποκαλυφθεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου