Θεά προδομένη

Η Ίσιδα γυμνή από την γη ξεπροβάλει

στα χρώματα της Ίριδας λουσμένη

απ' τους πολλούς ξεχασμένη

με φίδια και λουλούδια ζωσμένη

τώρα σαν θεά προδομένη

την θάλασσα αγναντεύει

πότε ρηχά, πότε βαθιά

τα κομμάτια του Όσιρη μαζεύει

νεκρός στην νιότη επάνω

στον ομφαλό της μητέρας αναπαύεται

δεν έφτασε η ώρα ακόμα

δεν ήρθε της σάρκωσης η συγκυρία

Στου ονείρου την επικράτεια

καρδιά σεσημασμένη

πόσες φορές στο σκοτάδι σε άκουσα

τους φρύνους να γαβγίζεις

τις υδρίες με νερό θολό γεμίζεις

με τον καιρό συμμαχείς

έως ότου τα κέρματα θαμπώσουν

και τα μαχαίρια στομώσουν