Για χρόνια το είδωλο του αναζητούσε
Σε προσώπων αλλότριων το καθρέφτισμα
Μπροστά στην αυταρέσκεια έμαθε να ξαποσταίνει
Της νιότης η ασύδοτη φύση
Η ώρα σήμανε που τα είδωλα ραγίζουν
Και οι καθρέπτες θαμπώνουν
Τίποτα δεν μένει αμετάβλητο
Εμπρός στου χρόνου την αδιαλλαξία
Της ανεπάρκειας το κιγκλίδωμα δονείται
Από σπασμούς επιθανάτιους του Νάρκισσου
Σε ύδατα μιαρά βουλιάζουν τα εδώλια
Και τα ειδύλλια αυτοπυρπολούνται σιωπηλά
ότι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήυποκλίνομαι στη σοφία του ποιήματος
σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια....
Διαγραφή