Τίποτα δεν χάνεται

Ένα πρωινό, καιρός άστατος, σαν αμπέλι ξέφραγο σαν μπουκιά μισοφαγωμένη.

Κλεφτές ματιές να ρίχνεις πάνω από τον ώμο, έφτασε δεν έφτασε η ώρα.

Στο περιθώριο της συντέλειας του κόσμου αναμένει υπομονετικά η λογική. 

Ψυχρή σαν είναι από την φύση της, περιμένει κάποιο πυρακτωμένο μέταλλο να την διαπεράσει.

Τίποτα δεν χάνεται ψιθυρίζουν οι γριές, τίποτα δεν χάνεται για πάντα…

Όλα τα δεδομένα μπροστά μας κλωθογυρίζουν,  μόνο εμείς είμαστε τυφλοί και κωφεύουμε εμπρός στην θαλερή έκφανση του τυχαίου.

Περιμένω λοιπόν και εγώ κάτι να μου φανερωθεί… κάτι να αλλάξει, να ερωτευθώ ξανά την αναπνοή μου, να ζήσω όπως παλιά, μόνο διαφορετικά αυτή την φορά. 

Τα ίδια μονοπάτια να μην ξανά-βαδίσω, και αν το κάνω και αυτό, να μην ξεστρατίσω όπως συνηθίζω. Στο σκιερό δάσος σαν ξαναβρεθώ πετραδάκια να αφήσω στο μονοπάτι… να μην χαθώ