Μέρες ενός υπαλληλάκου

Νερό που γεμίζει τις χούφτες μου

εκλιπαρώ

τον καιρό και τους νεκρούς μου φίλους καλώ

τον θάνατο ξορκίζω σε όνειρο νυχτερινό

τα ξόρκια σπάω

καλλιτεχνήματα δίχως νόημα δημιουργώ

καθώς ένας από τους πολλούς είμαι

αμέτοχος και αδιάφορος

έως ότου ο πόλεμος τους πόθους μου εγείρει

την ώρα σπασμωδικά κοιτώ

έως ότου η ώρα της απελευθέρωσης με ξυπνήσει

συντροφεμένος δύσκολα

πάντα μοναχικός

την κάψα του κορμιού αναπολώ

την καύση των τειχών προσδοκώ

την παύση των σκέψεων

την νέα αρχή

την ροή

την φυγή σε άλλο επεισόδιο

όχι άλλο επεισόδιο παρακαλώ...

Το τραγούδι των πουλιών αφουγκράζομαι

και εσένα ποθώ δίχως φόβο και πάθος

είναι άραγε τόσο κακό αυτό;

γνώρισα πάθος στον γκρεμό

και αποζητώ την γαλήνη

αυτό χρειάζομαι και για αυτό μεριμνώ

του ύπνου την δεύτερη ζωή ζω

πιο φωτεινά είναι τα όνειρα από τις μέρες ενός υπαλληλάκου

και η ώρα περνάει πριν ξανά την στολή μου φορέσω

με το χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπο στον κόσμο να βγω

μπορώ και δεν μπορώ....αλλά πρέπει!