Χρόνια κυνηγούσες το δράκο

Χρόνια βουτηγμένα σε όνειρα απατηλά έζησες και δεν μετάνιωσες...

Χρόνια που γλίστρησαν σαν στραγάλια από το πουγκί γέρου χαιρέκακου, ασπρομάλλη, ασυνάρτητου....

Χρόνια που μοιάζουν να κύλισαν στην μισή ταχύτητα και εσύ κυνηγούσες το πολύχρωμο ιπτάμενο ερπετό των παραμυθιών της νιότης του ανθρώπου.

Σε κάθε ιριδισμό του φολιδωτού δέρματος του θηρίου έβλεπες τον εαυτό σου να αντανακλάται σε δεκάδες διαφορετικές εκδοχές, δεκάδες όψεις του λαμπερού τραπεζόεδρου που εντός του αλυχτά συδεροδέσμιο το υπαρκτό και το ανύπαρκτο.

Κατάκοπος αφέθηκες καρτερικά να περιμένεις την πτώση, αφέθηκες στα κελεύσματα του αφηνιασμένου πλήθους, στην ξεγνοιασιά που δωρίζει η κατανόηση ότι δεν θα υπάρξουν άλλα δάκρυα, μόνο μια ανάσα που δεν θα ολοκληρώσει τον κύκλο της, ένας ύστατος λυτρωτικός γδούπος στη λαιμητόμο της πραγματικότητας.