Στην αυλή των σκαντζόχοιρων

Είναι στιγμές που το σώμα εκτίθεται στις εποχές, δοκιμάζεται από τα αιώνια στοιχεία.

 Ο άνθρωπος κείτεται γυμνός απέναντι στην ομορφιά και από την ουλή του στόματος ξεχύνεται η ακριβή αλήθεια..

Η μήτρα του μυστηρίου διαστέλλεται και οι θήρες του άφατου ανοίγουν σαν καρυδότσουφλα.

Τα μάτια δακρύζουν από την λάμψη ενός ήλιου σε ελεύθερη τροχιά, καθώς το φως του λύκου περιδιαβαίνει μνήματα νεολιθικά, φωτίζει τα χρόνια τα παλιά και εκτρέπει τον ρου του λογισμού στους παραπόταμους της νύχτας.

Σε κήπο ορεινό ξαποσταίνει  η κουρασμένη αναπνοή, σε περιβόλι  που αλώνεται κάθε νυχτιά  από τις επιδρομές πεινασμένων σκαντζόχοιρων ρεμβάζει η μνήμη.

Τα αγκάθια στην πλάτη τους σαν αμαρτίες παλιές που καταμετριούνται στα προσκέφαλα σκληρών μαξιλαριών, στον προθάλαμο ενός ανήσυχου ύπνου στοιβάζονται και ραγίζουν κάτω από το δικό τους βάρος.

Το σημείο κυκλώνεται, ο χρόνος κατακρημνίζεται σε βάραθρο ασβεστολιθικό, ένα απολίθωμα τρομακτικό, του ρολογιού η απουσία στον Αφιώνα…