Κέρβερος

Πληρώνομαι τον επιούσιο άρτο για να χάνομαι τακτικά, για να περιφέρομαι σε δασώδεις εκτάσεις, σε βάλτους δυσώδεις και ρηχές λιμνούλες. Συχνά χάνω τα βήματα μου σε αυτή την επικράτεια του παράδοξου, που φύλακας είμαι εγκαταλειμμένου κήπου μυστικού.

Πάνε καιροί που έφυγε ο εργοδότης μου, τον είδα να γερνάει και να μαραίνεται μπροστά μου, χρόνο με το χρόνο, λεπτό με το λεπτό, και ας πίστεψε ότι θα παραμείνει αιώνιος. Μα εγώ ξέμεινα πίσω να επιτελώ το ίδιο καθήκον, να ζω από αυτό και για αυτό.

Να χάνομαι τακτικά, να περιφέρομαι σε δασώδεις εκτάσεις, σε βάλτους δυσώδεις και λιμνούλες ρηχές. Είμαι ο φύλακας αυτού του κόσμου που χωράει μέσα σε μια χιονόμπαλα αν το θες, αρκεί αυτή να έχει το μέγεθος της σελήνης.

Φαντάζει παράξενο που ακόμα δεν φεύγω, άλλο εργοδότη να βρω να ζήσω κάπου αλλού. Έχω χαθεί στον κήπο που φρουρώ, και η επιθυμία μου για συγκινήσεις μαράθηκε πριν χρόνια.

Όταν τα βήματα μου πάλι βρίσκω και νιώθω έτοιμος να αλλάξω, μέσα μου κάτι ψιθυρίζει πως δεν είναι ακόμα η ώρα, δεν ειναι ακαλαίσθητο καθήκον να περιφρουρείς την ερημιά.

Καιροφυλακτώ για κάθε πιθανό εισβολέα. Δεν έχω ποτέ βρει άλλο νοήμων πλάσμα πέρα από εμένα να κατοικεί εδώ, και πάντα ανακουφίζομαι σαν επιστρέφει η σκιά μου, μετά από παράξενες νύχτες, που τα θαμπά άστρα κόσμου αιώνιας κατωφέρειας δεν απλώνουν σκιές.Τότε είναι που έρχονται εικόνες και αναμνήσεις από μια άλλη πραγματικότητα. Βλέπω γελαστές κυρίες σε όμορφες βεράντες να απλώνουν τις μπουγάδες τους και χαίρομαι με το φως.

Υστέρα διαπιστώνω έντρομος πως απλώνουν τις σκιές στα σχοινιά και τα νήματα που ενώνουν τα αρχαία κτίρια, και το φως εξαφανίζεται μέσα στο σκοτάδι τους. Επιστρέφω τότε μουδιασμένος στα γκρίζα καθήκοντα μου.  

Μετά το πέρας της ρουτίνας μου σκύβω και ελαφρώνω την νομοτελειακή μοναξιά μου με την συντροφιά γρύλων, που τραγουδούν και τραγουδούν, θαρρείς και κυκλώνουν όλη τους την ύπαρξη σε αυτή την συχνότητα.

Πάνε καιροί που έφυγε ο εργοδότης μου.

Μα εγώ ξέμεινα πίσω να επιτελώ το ίδιο καθήκον, να ζω από αυτό και για αυτό.