Ο λύκος

 Προχθές είδα με μάτια ορθάνοιχτα το λύκο στο παράθυρο, με ρώτησε για όλα τα κοινά, με κατεδάφισε σιωπηλά και δεν αναρωτήθηκα καν για το νόημα όλων αυτών. 

Είχα ήδη επιλέξει την θέση μου σε αυτό τον παλιό πόλεμο...ύστερα με βελονισμό και παλιά γιατροσόφια εξακοντίστηκα στο μέρος που όλοι κουρνιάζουν μετά από βροχερές μέρες, ήμουν και εγώ μέρος μιας παρακαταθήκης και ας μην το ήθελα, γιατί ποτέ δεν ζητούν την άποψη σου.

 Πήδηξα πέρα από το σκιερό φράχτη στο ξανθό λιβάδι, ήταν καλοκαίρι, με αγκάλιασε κάτι που αδυνατούσα να ξεχωρίσω μέσα στην πρωινή πάχνη, τυλίχτηκα με μια παλιά εφημερίδα, κρύωνα υποκριτικά, παραγεμισμένος με χλεύη και υπεροψία. 

Ο ήλιος δεν συγχωρεί τα κρίματα που τελούνται υπό την αδιάκοπη τροχιά του. Εγώ μπόρεσα να συνδιαλέγω με το φαγωμένο μισό, με τον ανάποδο δείχτη, με το άδειο ποτήρι, με την παιδοκτόνο αγάπη, με την ανολοκλήρωτη καταστροφή. 

Δεν υπάρχει κάθαρση για τέτοιου τύπου παραπτώματα, ο λύκος άφησε να εννοηθεί ότι ο χρόνος της συνεδρίας μας τελείωνε. Φίλησα τα πόδια του τυφλού και ας μην ήταν εκεί κανείς, μετά σώπασα.