Θυσιάζονται άσκοπα τα ερίφια

 

Στο μέγα πλήθος χάνω την μορφή

Πριν γραφίδα την ορίσει

Πριν καν ο ήλιος να μαυρίσει

Δέρμα που ενδύομαι σαν στολή

Είναι ο βίος μου εν κρίση

Και η λησμονιά μια εμμονή

σαν πλημμυρίζει μυαλό και κορμί

σκέψεις πέρα από την φύση

Αιώνια η μαρμαρυγή

Που ξεγελά τον ναυαγό εντός μου

με ιδιοσυγκρασία αταξινόμητου εντόμου

περιγελά το αύριο η σιωπή

Με το μανδύα εύοσμου τρόμου

Καλύπτεται η γύμνια της συνήθειας

στέκεται ο θρόνος της κατήφειας

Στο επίκεντρο αυτού του κόσμου

Δεν είναι η ώρα της αλήθειας

περιδιαβαίνει χέρσο τόπο η ζωή

Και πριν χαράξει η αυγή

Θυσιάζονται άσκοπα τα ερίφια