Το ελάφι κρύφτηκε στην λόχμη

Το μυαλό ερημώνεται και η ψυχή αποζητά την σιγαλιά του ανείπωτου.

Περιστρεφόταν δίχως κέντρο, μια ζωή αφιερωμένη στην περιπλάνηση και την παρατήρηση των ουράνιων σωμάτων, με φευγαλέα ελπίδα σκόνης αστρικής να ξεγλιστρά από τις τρύπιες τσέπες.

Αύριο κανείς δεν θα θυμάται τα ανδραγαθήματα της μέρας, μια μικρή οπή στην νερό-λακκούβα του ανθρώπινου βίου, ίσα που επιτρέπει στις ακτίνες του φωτός να διαπεράσουν τα ερεβώδη βάθη.

Το ελάφι κρύφτηκε στην λόχμη.

 Τα λαγωνικά της κόλασης, λυσσασμένα, γοργά στο κατόπι του με τις σιαγόνες τους να αφρίζουν με το πικρό σάλιο ακόρεστης πίνας.

Ελπίδα τυφλή και ξεδοντιασμένη πότε θα πάψεις να ταράζεις τις κρύες νύχτες;

.