Το παράθυρο

Η κόσμο-ροή εφορμά προς τις ανοιχτές θήρες. 

Το ζήτημα για τους περισσότερους είναι να προλάβουν να περάσουν από την πόρτα πριν αυτή κλείσει, και αν δεν γίνεται αυτό, τουλάχιστον να φανούν τυχεροί, κάποιος να ξέχασε ανοιχτό ένα παράθυρο στην χώρα της κανονικότητας.

Αν πάλι και σε αυτό, η ζυγαριά, όπως ονομάζουμε την αδικία στις μέρες μας, ορίσει το ειδικό βάρος πολλών σαν μη αποδεκτό, για την συμπερίληψη τους στα κατάστιχα τσαλαπατιμένης αξιοπρέπειας, υπάρχει τότε η εικονική πραγματικότητα να αντισταθμίσει το έλυμα κινητικότητας και κοινωνίας. 

Η φωτεινή σκουληκότρυπα, στο κέντρο κάθε νοικοκυριού, επιτρέπει να τοποθετούμε εαυτούς εικονικά στις ζωές άλλων, ανώτερων ή κατωτέρων, και με αυτό τον τρόπο, παραμένουμε δέσμιοι του φόβου ή του δέους και ακίνητοι στις προκαθορισμένες μας θέσεις.

Υπάρχει όμως και ένα διαφορετικό παράθυρο, άλλες φορές πραγματικό και άλλες φανταστικό άνοιγμα σε ένα κόσμο δίχως προσημειωμένα νοήματα. Στο κέντρο του ριζώνει μοναχικό το όνομα του δέντρου της επιλογής.