Επιστολή δίχως παραλήπτη

Τι είναι αλήθεια πιο μεγάλο σαν ονειρικά φεγγοβολάει;

Ποτάμι λευκό του γάλακτος, που από στήθη ανθισμένα ποτίζει την σάρκα, όπως το νερό την φρυγανισμένη γη;

Ή το πεπρωμένο ενός σπόρου; Που χάνεται σε παγωμένο νεροχύτη, καθώς ουρλιάζει δίχως στόμα ότι η ανυπαρξία μας καθοδηγεί.

Τι είναι αλήθεια πιο σπουδαίο, σαν ανατέλλει κάθε αυγή;

Η ερημιά που μας κυκλώνει, και η άμμος που στους κλίβανους μας παρεισφρύει, καθώς τσακάλια και κοράκια ξεπηδούν από οθόνη οικιακού υπολογιστή.

Ή η μονάκριβη ματιά της νεότητας, σαν πέφτει στιγμιαία σε σάρκα γέρικη, πικρά κοσκινισμένη και ισχνή;

Αναδύει από τους πόρους της αρχαίες παραστάσεις που αύρα μεσημεριανή τις σβήνει σαν κερί, και το κεντρί στα σκέλια της καλά το κρύβει, σαν μανιτάρι, σαν καντήλι.

Ποιο είναι πιο αληθινό; Πιο άδειο; Πιο γεμάτο;

Η πληγή στην φτέρνα του ασκητή; H μέρα που κυλιέται στα σάβανα της νύχτας; Η ο φάρος που την θάλασσα στο σύνορο της συγκρατεί;

  

Τι ήταν χθες;

Και τι θα είναι όταν δεν θα είμαι εδώ για να ρωτώ;

Μια επιστολή δίχως παραλήπτη

Οι απορίες μου διασκεδάζουν το ηλιθιο κενό.