Το καταφύγιο

Η ποίηση αρνιέται να τραγουδήσει

όταν η θλίψη είναι ένα άγνωστο υγρό

βυθίζεσαι σε αυτό όπως η μύγα στο μέλι

εκπρόσωπος μιας άλλης ζωής

το χαμόγελο σου

 πάντα το δίκαιο να συλλαβίζεις

να το ζωγραφίζεις

να αφήνεσαι στα δεινά και τους κόπους του

τα δάκρυα σου για την κακία του κόσμου

για την αδυναμία μας απέναντι στον καιρό

 που μας κατατρώει

μου θυμίζουν τον δρόμο κάτω από τα πεύκα

δύσκολος στην ανάβαση, δημιουργεί απελπισία

μα στο τέλος του μας περιμένει ένα ζεστό καταφύγιο 

και δύο ψυχές που περιμένουν να λάβουν από το πλεόνασμα μας