να βρούμε χρυσό
τα πολυτιμότερα όμως πράγματα
αφήνουν την υγρασία να τα διαπεράσει
πως γίνεται και διατηρούμε τα ίδια ονόματα;
ενώ η ουσία μας αλλάζει
νομίζεις ότι νοιάζεται το αλέτρι
για τις πέτρες που ξεγεννά
οργώνοντας την έρημο;
θυμάμαι τα νεαρά σου μάτια
να λάμπουν μέσα από το κουρνιαχτό της σκόνης
σε ένα παραμεθόριο χωματόδρομο
με τα πουλιά της κόχης να φωνάζουν “εδώ μόνο
θάλασσα”
πάνω από τα κεφάλια μας
θυμάμαι το δάκρυ που ανάβλυσε
από την δική σου αυτόφωτη πηγή
όταν αρθρώθηκε μια λέξη
το τσίμπημα στο αγκίστρι
που διώχνει τα νεφελώματα της σκέψης
και έχω την αίσθηση ότι επαναλαμβάνομαι
αλλά δεν είμαι αλήθεια ο ίδιος.
γιατί το πρόσωπο που έμαθα να αναγνωρίζω στον
καθρέπτη
ξεχύθηκε πριν από δεκαετίες, σε άγνωστους
χάρτες
και έκτοτε δεν έχει ακόμα επιστρέψει
γιατί δεν γεννήθηκε ακόμα η εικόνα
που θα απεικονίσει την εικόνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου