Τα όνειρα της ερημιάς

Είναι δύο τα είδωλα της ερημιάς στον καθρέπτη

Ένα που δεσπόζει στις ευτυχισμένες μέρες και ένα για αυτές που η συμπυκνωμένη δυστυχία γεμίζει τα τασάκια

μου είπαν να μην λυπάμαι

Γιατί είναι λυπηρός αυτός που τραγουδά στην γη

Και περιμένει μια απάντηση

Διατηρώ ακόμα την αφωνία μου

Τίποτα δεν μπορεί να με συγκινήσει

Παρά μόνο αυτή η διαπίστωση της έλλειψης συγκινησιακών ερεθισμάτων

Είναι δάκρυα που σχηματίζονται αυτόματα

Σαν η συνειδητοποίηση βρυχάται βαρύθυμα ότι έχουν πλέον στερέψει τα δάκρυα

όταν ανάβω τα βράδια την φωτιά στο κέντρο του σπιτιού

Ευχαριστώ για αυτή την όμορφη επίσκεψη

Φωνάζω στην νύχτα

- Που κρύφτηκες πάλι;

- Δεν υπήρξα ποτέ έξω από την αγρυπνία σου

μου απαντά αυτή

ξαναρχίζω να περιφέρομαι άσκοπα

Σε έναν κύκλο που κάθε περαστική εποχή βαθαίνει το εκτόπισμα του στην ρουτίνα μου

Κανένα νόημα δεν σχηματίστηκε ποτέ έξω από το καλούπι των αντιθέσεων μας

Θα περιμένω…

Τα όνειρα να ξυπνήσουν πάλι

Ξεχασμένα αναπαύονται επ' αόριστον σε κάποιο παραμελημένο σκονισμένο συρτάρι της εποχής

Κοιμούνται και ονειρεύονται

να αναδυθεί ο πολιτισμός

που θα τα εγείρει να περπατήσουν ανάμεσα μας