παιδική αρρώστια

Είμαι μια παιδική αρρώστια

Με νύχια γαμψά και μάτια λιγωμένα

Τον ίσκιο μου οι άνθρωποι απεύχονται

Και αλλάζουν δρόμο σαν με βλέπουν

Κουρέλια είναι τα ρούχα μου

Κραυγές και αναφιλητά τα ερωτόλογα μου

Κατασπαράζω την αφέλεια

Παρθενικών βημάτων

Αναπολώ στην κουπαστή

Της βυθισμένης πόλης

Την πορφυρή ανατολή

Που οι λύκοι θα γιορτάσουν

Αναριγώ και χαίρομαι

όταν ηχεί ο θρήνος

κουλουριασμένος και γυμνός

στην μαύρη γη ξαπλώνω

και περιμένω μια ζωή

μισή ζωή ακόμα

τον θάνατο για να τραφώ

από την λησμονιά του