Για να μην μας φάνε κάποια μέρα τα παιδιά μας

Σύμφωνα με μια κλασσική αισθητική αντίληψη η τέχνη μιμείται την φύση. Η αισθητική ενός λαού θεωρείται το απόσταγμα του πολιτισμού του, η υλοποίηση της συλλογικής φαντασίας που έρχεται να οριοθετήσει τα πλαίσια της κοινωνικής ταυτότητας, η γλώσσα μιας αισθησιαρχίας που μεταφράζει τα ερεθίσματα του φυσικού περιβάλλοντος και της ιστορίας σε χρήσιμη δομική ύλη της καθημερινότητας.

Αυτή η σχολαστική θεώρηση της αισθητικής όμως, όπως και σχεδόν οτιδήποτε άλλο μαθαίνουμε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, ανατρέπεται στην σουρεαλιστική και απρόβλεπτη πραγματικότητα της σύγχρονης «ύπαρξης εν κατανάλωση».

Στην χώρα μας, και όχι μόνο βέβαια, η τέχνη της καθημερινότητας και η προϋπόθεση της ύπαρξης της,  η αισθητική,  θυμίζει αυτιστικό άτομο που ομφαλοσκοπεί μπροστά σε παραμορφωτικό καθρέφτη. Η αισθητική αντίληψη μας ορίζεται όχι από ποιότητες αλλά από μεγέθη. Ένας ισοπεδωτικός υπερθετικός βαθμός που απαιτεί τα οικήματα να γίνονται «σπιταρόνες», τα αυτοκίνητα να μεταμορφώνονται σε «αμαξάρες» και όλα όσα θεωρούνται σπάνια να πολύτιμα να κατέχουν ένα επιδεικτικό μέγεθος.

Αυτός όμως ο «αισθητικός γιγαντισμός» φέρει κάποιες επιπτώσεις, που δυστυχώς δεν αφορούν αποκλειστικά σε όσους και όσες τον ασπάζονται. Η υπερμεγέθης ποιότητα των υλικών εκφάνσεων του πολιτισμού, νομοτελειακά συμβαδίζει με υπερμεγέθη κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και καταναλωτικά εγώ που εδράζουν σε υποκείμενα αποξενωμένα και αντιμαχόμενα για το αγαθό του μεγέθους και του  ανάλογου χώρου που απαιτείτε  για την  υπερμεγέθη υλοποίηση .

Ο μέσος άνθρωπος που υποτάσσεται στις επιταγές των jumbo ιδανικών είναι ικανός για τα πάντα προκειμένου να επιφέρει την πολυπόθητη επέκταση.

Ο μέσος γερμανός της περιόδου του τρίτου ράιχ, με σημαία το ιδανικό της επέκτασης, της μεγέθυνσης σε  ζωτικό χώρο κατάφερε να επιφέρει σημαντική συρρίκνωση στην ηθική και αισθητική υπόσταση της ανθρωπότητας καθώς και στον πληθυσμό της Ευρώπης.

Η jumbo Δυτική αποικιοκρατία κατάφερε μέσα σε μερικούς αιώνες να φτωχύνει σημαντικά τον πλανήτη, καταστρέφοντας μοναδικά πολιτισμικά συστήματα , διακριτές γλώσσες  και γενικότερα άφησε πίσω της συντρίμμια καταφέρνοντας παράλληλα να κάνει το χριστιανικό ιδεώδες να μοιάζει με φάρσα.  Διότι το jumbo μέγεθος , ως ανάγκη και ως αντανάκλαση μιας συγκεκριμένης αυτό-αναφορικότητας, προσομοιώνει ένα αδηφάγο βουλιμικό τέρας που κατασπαράζει τους δημόσιους χώρους, καπηλεύεται τα κοινά αγαθά, καίει τα δάση, καταναλώνει το οξυγόνο, παίρνει, παίρνει, ζητά, χτυπά νευρόσπαστα  τα πόδια του στο έδαφος καταστρέφοντας το αύριο και δεν νοιάζεται για τίποτα άλλο παρά την αυτό-επιβεβαίωση  της μεγαλοσύνης του.

Η μόνη σωτηρία, για να μην μας φάνε κάποια μέρα τα παιδιά μας, όταν το μέγεθος και ο νόμος του θα είναι η μόνη μας αλήθεια, είναι να επιστρέψουμε στα φυσικά μεγέθη των πραγμάτων. Στις ανάγκες που επιτάσσονται από την φυσική αρμονία, στο μέτρο του ωραίου και όχι του εφικτού.