το τραγούδι του κρατήρα

Πολεμοχαρής ο άνεμος, πάντα αργοπορημένος σαρκάζεται την μήνη των θρασύδειλων,

σαν σκυλί αλυχτά και τρέπει τους φρουρούς της μέρας σε άτακτη φυγή.

Από τη μαύρη ήπειρο ορμώμενος, συνθλίβει στο πέρασμα του όλα τα εμπόδια, ανθρώπινα και μετέωρα,  

εντός του δέρματος εισέρχεται σαν παγερή ευχή του νέου έτους, με βηματισμό πλάγιο και νόηση ατσαλωμένη από την τριβή της ερημιάς.

Αφουγκραστείτε άνθρωποι το τραγούδι του κρατήρα, σαν αυτός διαβάζει τις οστέινες πινακίδες και ανακατεύει την στάχτη κάθε εστίας.

Τα δίδυμα είδωλα μας ζουν μια άλλη ζωή στην ρίζα του βουνού, στα σπλάχνα του καιρού στο πέταγμα των αποδημητικών πτηνών που χαράζουν με τα φτερά τους ξεχασμένα σχεδιαγράμματα στους ουρανούς του κόσμου.

Μια αριθμημένη ανατολή, θα εγερθούν οι παλιοί μας πόθοι, με την μορφή ελαφιού με την ορμή λυγμού, σπαράγματα και σταγονίδια, συστοιχίες φωτός και αναπνοής

Μια άτακτη ομήγυρη σε κυκλωτικό χορό, στα σύνορα της σκέψης και του άπειρου κορμιού

Θα αυτοπυρποληθούν όλες οι ατραποί, όλες οι γνώσεις.