Ένα υπόμνημα
για αυτά που έπονται, οπτική ανασκολοπισμένη σε πριονωτή απόφυση.
Θα μας ξυπνήσει η φωτιά, ένα πρωινό μέσα στον κόκκινο καπνό, κόκκινο σαν το
πρόσωπο τυχαίου γλύφτη. Ένας ακόμα σερνόμενος
χωρίς πρόσωπο, μόνο οπές που στάζουν ικεσία. Τα παιδιά μου… το έκανα για τα
παιδιά μου.
Ποτέ όμως
δεν ζητάμε την γνώμη από τα υποχείρια, ποτέ δεν υπολογίσαμε το βάρος της ευθηνής.
Έτσι και με το πέρας του καιρού, Ο γκρεμός ανδρώθηκε μέσα μας.
Μέρες και
νύχτες ουρλιάζουν θανατερά καθώς συνθλίβονται στην αδηφάγο χοάνη φλύαρου θορύβου.
Δεν
αρκεί τώρα ένας χαζοχαρούμενος αποδιοπομπαίος τράγος για να σηκώσει όλο το
φορτίο. Ας αφήσουμε
αυτό τον τραγέλαφο να βόσκει αμέριμνα σε λιβάδι σκόπιμης απροσδιοριστίας.
Ώ αίμα άλικο,
Ώ μεγάλη φαγάνα του πολιτισμού, ποτάμια θα χρειαστούν για να μας ξεδιψάσουν. Τι
κακόγουστο καθήκον να μετράς τους νεκρούς, να του στοιχίζεις σε γραμμές, να τους
πλένεις στην όχθη πριν το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου