το αιδοίο

Κάποιος με φώναξε, 

τα κλαδιά με χαϊδεύουν ηδονικά, 

δεν υπάρχει τίποτα πατρικό σε αυτό το κάλεσμα,

 μόνο γητεία και αποπλάνηση.

 Στροβιλίζομαι αυτάρεσκα μέσα στο πράσινο κενό και ξυπνώ έντρομος, πάντα πολύ αργά.

 Η πυρά έχει ήδη ανάψει και με περιμένει. 

Τότε μόνο αντικρίζω την ειρωνεία.

Μάτια γλυκά  και δέρμα από μετάξι, 

όλοι οι ουρανοί συγκλίνουν και υποκλίνονται

 σε μια σταγόνα αίμα που τρέχει από το αιδοίο της.