Ανεμόσκαλα

Ανθρώπινο βαρόμετρο, πρέσβη της καταιγίδας

Ούτε αλέκτωρ, μήτε κούκος λάλησε

Απουσίαζες στην ίδια σου την γέννα

συμφωνίες και συμβόλαια, εντός σου στροβιλίζονται

τη φωνή σου απαγγέλλονται

Και άνεμοι παραλέγουν

Δική σου είναι η γραφή, αλλότρια και ας μοιάζει

 την ώρα αυτή που έδεσε

Και τον Βορέα συνέλεξε σε δούρειο τραγούδι

Τα φιδομονοπάτια, τα κρύσταλλα τετάρτια

Εσύ τα στοίχησες σωστά

Στρατό θαρρείς να φτιάξεις

Λάσπη και στάχτη στα αγγειά

 και στου βουνού την κόψη

ανάβεις τις ψηλές φωτιές, προσμένεις τα σημάδια

Μαν σαν την ανεμόσκαλα στο έλεος του ανέμου

Γυρνάς και σέρνεις και βογκάς, μονολογείς και φεύγεις

Πριν να ροδίσει το ψωμί και αφρίσουν τα ποτάμια