Tο εξωκλήσι

Η σάρκα σου είναι γλυκιά

Τα μάτια μου τρέφονται κάθε πρωί με το ίδιο εικόνισμα

Ένα αλευρένιο μανιτάρι φωλιάζει μέσα στο εξωκλήσι

Κάποιος θύμωσε  

θεώρησε βλασφημία αυτό το αφιέρωμα

Βεβηλώνει ο ίδιος λευκά σεντόνια

λουλούδια

Κάθε νύχτα τον τελευταίο ασπασμό θα δίνει

Μετά θα ξυπνά στον ίδιο εφιάλτη

κουρτίνα που σου ζητάει να την τραβήξεις

και πανικό στα έρημα από ανθρώπους μέρη

η αυλή του σκοτεινού αιδοίου

ως άδυτο

 ως ιερό άνοιγμα στην Γη

κάλυψε τώρα την φυγή μου