Η ιαχή της άνοιξης

Στον πάτο του μπουκαλιού

ιστορίες σαν αναθυμιάσεις

θυμιατό σε έναν άδειο ναό

το σώμα μοιάζει με ένα βιβλίο

κάθε σελίδα του μια ιστορία

στον πάτο του μυαλού

στο πέρας της μέρας

στον ρυθμό αναφιλητού

λικνίζεται η ύπαρξη

και αδημονεί για την απελευθέρωση

το βίωμα κορμιού πολιτικού

ελαφρύ περπάτημα

και λόγος μυστικός

κριμένος στις αντηχήσεις

της επόμενης στιγμής

στις υπόσχεσεις της πηγής

η σκέψη ξαποσταίνει

ύπνος λεπτός

σαν κρυσταλλωμένη αναπνοή

το βαρύ χειμώνα

σαν σφεντόνα

 που εκσφενδονίζει κόλλυβα

στο φιλεύσπλαχνο πλήθος

με μέγα ρίγος

εγείρεται η ιαχή της άνοιξης