Της γνώσης η ευταξία

Της γνώσης η ευταξία προσάναμμα

Στη Γερμανία των παππούδων μας

Υποδαυλισμός στην αγωνία των δασκάλων μας

Οι θήρες μας προ των βάρβαρων και ο θεριστής

Χλομός θερίζει.

Η ευτυχία δεν προφερεται…ουτε γράφεται με το 

Ύψιλον να φιγουράρει σαν διχάλα

Τρέχα τώρα που μπορείς

 κρεμάλα η ευτυχία σου μικρο πουλάκι,

κολύμπα μέσα στο μελάνι,

 ο κονδυλοφόρος σου έγινε θάλαμος αερίων

Τρομάζει την ανάσα, γκρεμίζει όλη την κάψα

Και το ψυγείο ανοίγει, μέσα όμως μην μπαίνεις

Στο βάθος κήπος ζουν θεριά.

Αριθμημένες σελίδες μοιάζουν

Και η ευφορία μια εκκλησία δίχως κεριά

Μες στις κασέλες που άδειες μοιάζουν

Λέξεις λουφάζουν, μάτια θολώνουν

Εικόνες σβήνουν στη δημοσία

Μάτια δακρύζουν, ρητά χαρίζουν τη λησμονιά

Ξέχνα εμένα, ξέχνα τα όλα

Λησμονημένη αρματωσιά

Κάποιας πορείας θύμηση φέρνει 

Μα έχεις βουλιάξει για τα καλά

Στήνεις σαν ξέρες λευκές τις νύχτες

Με κάποιο επίρρημα για συντρόφια

Πάμε μια βόλτα μαζί στην πόλη

Και η γνώση θα έρθει εκεί ξανά

Εκεί που οι έγνοιες μοιάζουν ταμπέλες

Με κάποιο νόημα συμβολικό

Μας κατευθύνουν σε δρόμους άδειους

Στολές μας ντύνουν και απορώ

Πως και η πόλη ξυπνάει μονάχη

Και ο ήλιος φεύγει πριν τον δω

Πως οι σελίδες ζωή μας δίνουν

Πως αποφεύγω να αφουγκραστώ

Τις πρώτες νότες μιας γκρι ρυτίδας

Τώρα με κάνει να ανησυχώ