Το μονοπάτι της χαράς

Την ώρα της αλήθειας τα σύννεφα διαλύονται τα στόματα σωπαίνουν τα μάτια ορθάνοιχτα ατενίζουν με δέος. Οι πραγματικές μορφές αβάσταχτες διαποτίζουν κάθε κύτταρο του κορμιού μου, με συνεπαίρνει ο κλαυσίγελος και αναδύομαι μέσα σε νέο δέρμα. Εδώ έχει νερό στο αυλάκι, παιδικά γέλια σε ανασταίνουν τα πρωινά από του θανάτου τον προϊδεασμό, αυστηρά βλέμματα, ζεστά χαμόγελα και ένα δρόμο που υπόσχεται πολλά μα δε χαρίζει τίποτα. Προσεύχομαι στο υγρό στοιχειό και θυμάμαι ιστορίες της φιλόξενης ερημιάς, σαρκώνομαι μέσα σε κάθε εγγύτητα, ανασαίνω και ελπίζω. Επιλέγω την ψυχική οικονομία, δεν στοιχίζει τίποτα, την κουβαλάς όπου και αν πας, χωράει σε οποιαδήποτε τσέπη, παρακάμπτω την ανθισμένη αμυγδαλιά, και στα σταυροδρόμια πηγαίνω με του κέρματος τη φορά, ακούω τις νύχτες τραγούδια νοερά και περιμένω τα όπλα να αρχίσουν να γελάνε, τα μάτια να μετράνε την απόσταση, τις πέτρες να κυλούν, να μη σταματούν, όπου και αν πάνε...δεν με κουνάνε από το μονοπάτι της χαράς