Το ξεφάντωμα και η συντροφιά ως κοινωνική άμυνα
Το παρόν κείμενο γράφτηκε με αφορμή την παγκόσμια ημέρα χορού, τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Κέρκυρα και το εορταστικό κλήμα που εμφύσησαν σε όσους παραβρέθηκαν σε αυτές.
Παρόλο το ερεβώδες κλήμα οι άνθρωποι γιορτάζουν
Θυμάμαι τον καιρό των Νατοϊκών βομβαρδισμών στην γειτονική μας Σερβία. Μια ιστορική συγκυρία που θορύβησε τους περισσότερους σε αυτή τη χώρα. Αυτό που φαίνεται να επηρέασε έντονα την κοινή γνώμη ήταν το γεγονός ότι μια χώρα εντός της Ευρώπης, που διατηρεί παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας με την Ελλάδα, βομβαρδίζονταν από ένα πολεμικό συνασπισμό στον οποίο έμμεσα ή άμεσα συμμετέχει και η χώρα μας.
Παρόλο το ερεβώδες κλίμα αυτής της εποχής, μια παράσταση έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου, σαν ένας φάρος ελπίδας και αξιοπρέπειας. Αυτή η εικόνα ήταν τα πλήθη των Σέρβων πολιτών, που συνέρρεαν σε πλατείες και δρόμους, για να ξεφαντώσουν και να γιορτάσουν την φαινομενική «διάλυση των υποδομών της χώρας τους». Η πραγματικότητα είναι πολλές φορές ποιο παράξενη από τη φαντασία και αυτό που σε πολλούς φαντάζει σαν εκδήλωση απελπισίας πολλές φορές είναι ακριβώς το αντίθετο.
Οι διακοπές ξεκινούν μόλις τελειώσουν τα χρήματα
Ένας καλός φίλος πάντα μου έλεγε ότι η πραγματικές διακοπές ξεκινούν μόλις τελειώσουν τα χρήματα. Τότε δεν το καταλάβαινα αυτό σαν σκέψη. Το «ξεβόλεμα» από μια προκαθορισμένη ρουτίνα φαντάζει το λιγότερο ανεπιθύμητο αν όχι τρομακτικό. Όταν κάποια στιγμή βρέθηκα αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα, έκπληκτος διαπίστωσα ότι «δεν με έφαγαν τα άγρια θηρία», και ότι αντιθέτως, η αναπάντεχη πενία μου με οδήγησε σε μια αρχικά αναγκαστική κοινωνική εξωστρέφεια, που είχε ως αποτέλεσμα να μοιραστώ αξέχαστες εμπειρίες, με ανθρώπους που δεν θα είχα καν συναντήσει υπό άλλες προϋποθέσεις. Με άλλα λόγια «βγήκα από το καβούκι μου» και εναπόθεσα την μοίρα μου σε ένα μέχρι πρότινος αθέατο κοινωνικό ιστό. Συνδέθηκα με άλλους ανθρώπους, αντιμετωπίζοντας επιτυχώς, με κοινωνικό τρόπο, την δυσχέρεια μου. Το αποτέλεσμα ήταν άκρως διασκευαστικό και επιπλέον, ο στόχος του να γυρίσω σώος και αβλαβής στη αφετηρία του ταξιδιού μου, στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία.
Το φάντασμα της οικονομικής κρίσης
Την παρούσα εποχή, ένα βαρύ καταθλιπτικό κλήμα φαίνεται να έχει απλωθεί πάνω από κάθε κοινωνική δραστηριότητα. Από παντού πολιορκούμαστε από τα μιαρά πλοκάμια ενός φαντάσματος. Το φάντασμα αυτό λέγεται οικονομική κρίση και συνοδεύεται από μια ανίερη κομπανία αποκαλυπτικών σημείων, όπως ο πόλεμος, η εγκληματικότητα και ο φόβος της κατάρρευσης των κοινωνικών δομών.
Οι «Κασάνδρες» των μμε
Τα ΜΜΕ δείχνουν να εντείνουν αυτήν την αίσθηση παράλυσης, κατακλύζοντας τους απανταχού παρόντες πομπούς επικοινωνίας με δυσοίωνες προβλέψεις, που θα ζήλευε ακόμα και η Κασσάνδρα. Αυτή την άνοιξη όμως κάτι φαίνεται να αλλάζει. Ορισμένα «ζιζάνια» από καιρό επικαλυμμένα από χρόνια στρώματα αναλγησίας και ιδιώτευσης αρχίζουν να ξεπροβάλουν δειλά δειλά στη επιφάνεια. Οι άνθρωποι δείχνουν να απολαμβάνουν λιγότερο βαριεστημένα τις κοινωνικές εκδηλώσεις.
Κάτι μας έχει πιάσει
Κάτι μας έχει πιάσει και δε είναι μόνο η τρέλα της άνοιξης. Δεν είναι η απελπισία που οδηγεί τους ανθρώπους σε κοινωνικές συνευρέσεις, άλλα μια άλλη δύναμη πολύ βαθύτερη και ουσιαστική. Αυτός ο αναβρασμός αρχικά φαίνεται να εκπορεύεται από τον καλλιτεχνικό χώρο και υπό μια έννοια είναι κάτι το φυσικό. Οι καλλιτέχνες μοιάζουν να είναι οι ευαίσθητες αντένες του κοινωνικού σώματος. Η ελπίδα είναι ότι αυτή η αίσθηση ξεφαντώματος, που δείχνει να αρθρώνεται πεισματικά απέναντι στην λεγόμενη «κλοπή του μέλλοντος» αυτής της κοινωνίας, να διαχυθεί σε κάθε έκφανση του πολιτιστικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Να «πιάσει από το αυτί» την οικονομική τελμάτωση, να δώσει ελπίδα και θετικό κλήμα στις ζωές των ανθρώπων, γιατί είναι οι άνθρωποι που κάνουν τα γρανάζια της οικονομίας να κινούνται, είμαστε εμείς που απαρτίζουμε την πολιτική. Ελπίζω όντος κάτι να μας έχει πιάσει, γιατί μόνο η ιερή τρέλα μπορεί να διατηρεί τη φλόγα αναμμένη. Αμήν
