"Πριν βουτήξεις βγάλε τις κάλτσες σου"

"Πριν βουτήξεις βγάλε τις κάλτσες σου" φώναξε ξεψυχισμένα ο γλάρος. Δίπλα στον φάρο το τέλος της πλεκτάνης απλώνονταν εμπρός του άσπιλο και τρομακτικό. Στο όριο της πόλης ο άνεμος φυσούσε ψιθυρίζοντας παραλογές στα δέντρα. Τα φύλα τους λικνίζονταν, στροβιλιζόμενα σε σπείρες δαιμόνιου συμβολισμού. Το πέρας της νύχτας διχοτομούσε τον μηχανισμό της όρασης, στρέφοντας τα έσω προς το πυρ το εξώτερο. Φως και σκοτάδι, σφυχταγκαλιασμένα αδέλφια, κουρνιασμένα στο αλσύλλιο της μετάβασης έδιναν σιωπηλή μάχη, σημαίνοντας εντός του τον καταποντισμό του πριν και του μετά. Το παιχνίδισμα των σκιών ενορχήστρωνε την  προέκταση του χώρου, σε ένα πεδίο πέραν των γενικών συμβάσεων και υπό του δέρματος του. Τα δρώμενα του φάρου απολιθώθηκαν σε ένα αέναα επαναλαμβανόμενο δράμα, παγιδευμένο μέσα στον ίδιο του το ζουμί

Άλλη μια βραδιά

Ένα μελαγχολικό βροχερό πρωινό Κυριακής. Μια ξέφρενη νύχτα χάθηκε στο χθες για πάντα. Μια νύχτα γεμάτη ένταση και τη λύτρωση να μοιάζει τόσο κοντά.

Σε κάθε γωνία της τρελής αυτής λεωφόρου νιώθεις ότι αρπάζεσαι από το πανωφόρι της, και αυτή παιχνιδιάρικα σου ξεγλιστράει. Άλλη μια θολή νύχτα και ό,τι ζητάς με όλη σου την ύπαρξη έρχεται να σε χλευάσει απροκάλυπτα και οδυνηρά.

Μοιάζει με ξέφρενο χορό αυτή η νύχτα, ένας χορός με τις ζωές όλων αυτών που έχουν μια ανάμνηση να μοιραστούν μαζί σου. Δυνατές φωνές χάνουν το δρόμο τους περιδιαβαίνοντας μισοσκότεινα δωμάτια. Στοιβαγμένα ιδρωμένα κορμιά στέκουν μετέωρα πάνω απ’ τη μπάρα και ο μπάρμαν  σαν ιερέας μυστικής λατρείας θυσίασμα αφιερώνει στο βωμό της ανάγκης. Παρανοϊκοί άνθρωποι αγωνιούν για τη γνώμη σου, ψάχνουν ατέρμονα μέσα στις τυφλές τους ώρες για μια απάντηση καθαρτική.

Αποστάτες σου χαμογελούν συνωμοτικά νομίζοντας ότι και εσύ συμμερίζεσαι την ανικανότητα τους να διεισδύσουν σε οτιδήποτε πιο εσωτερικό από πατροπαράδοτες εξάψεις αλκοολισμού και ευχολόγια για μια επιθυμητή ορμονική διεκπεραίωση της βραδιάς. Άλλη μια βραδιά που όλοι πρόθυμα θα ξεχάσουν μέσα σε ενθουσιώδεις αυτό-ειρωνείες και κομπασμούς

Το μονοπάτι της χαράς

Την ώρα της αλήθειας τα σύννεφα διαλύονται τα στόματα σωπαίνουν τα μάτια ορθάνοιχτα ατενίζουν με δέος. Οι πραγματικές μορφές αβάσταχτες διαποτίζουν κάθε κύτταρο του κορμιού μου, με συνεπαίρνει ο κλαυσίγελος και αναδύομαι μέσα σε νέο δέρμα. Εδώ έχει νερό στο αυλάκι, παιδικά γέλια σε ανασταίνουν τα πρωινά από του θανάτου τον προϊδεασμό, αυστηρά βλέμματα, ζεστά χαμόγελα και ένα δρόμο που υπόσχεται πολλά μα δε χαρίζει τίποτα. Προσεύχομαι στο υγρό στοιχειό και θυμάμαι ιστορίες της φιλόξενης ερημιάς, σαρκώνομαι μέσα σε κάθε εγγύτητα, ανασαίνω και ελπίζω. Επιλέγω την ψυχική οικονομία, δεν στοιχίζει τίποτα, την κουβαλάς όπου και αν πας, χωράει σε οποιαδήποτε τσέπη, παρακάμπτω την ανθισμένη αμυγδαλιά, και στα σταυροδρόμια πηγαίνω με του κέρματος τη φορά, ακούω τις νύχτες τραγούδια νοερά και περιμένω τα όπλα να αρχίσουν να γελάνε, τα μάτια να μετράνε την απόσταση, τις πέτρες να κυλούν, να μη σταματούν, όπου και αν πάνε...δεν με κουνάνε από το μονοπάτι της χαράς

Διπρόσωπα βαμπίρια, το μέλλον σας ανήκει

Οι άνθρωποι είναι ένα αμάλγαμα αναμνήσεων και προσδοκιών. Το συνδετικό υλικό είναι το συναίσθημα, ο μηχανισμός που καθορίζει ποια χαρακτηριστικά προκρίνονται και ποια συντάσσουν το 'εγώ' έχει μεγάλη δυνατότητα απόκλισης από την κοινωνικά κατασκευασμένη νοηματική συνάφεια. Η αντίφαση είναι το πεδίο, που μέσα από διαπραγμάτευση σιωπηλή, αρθρώνεται η αυτό-εικόνα.Κάποιοι ανάμεσα μας παρουσιάζουν τη θαυμαστή, ή όχι και τόσο θαυμαστή ικανότητα να συντηρούν πολλαπλές αλληλοσυγκρουόμενες πραγματικότητες εντός του εαυτούλη τους. Ιστορικά έχουν καταγραφεί ως 'χαμελέωντες', καιροσκόποι ή απλά διπρόσωπα βαμπίρια, το μέλλον τους ανήκει