Τα παιδιά απουσιάζουν

Κοιμάται η πόλη κάτω από πέπλο λευκό. Μέσα στο σκοτάδι εξυφαίνονται τα μεγάλα σχέδια,

στην κόψη των δρόμων κωλυσιεργούν οι αυτόματες καρδιές.

Τα παιδιά απουσιάζουν ολοσχερώς και παντοτινά από το σκηνικό αυτό... Μεταπήδησαν σε άγνωστο χωροχρόνο με τον πρώτο τριγμό.

Περιπλανιέται η ματιά σε αυτό το τοπίο,αγέρωχη σαν είναι από την φύση της, προσκαλεί τους περαστικούς εντός του πεδίου της.

Ξεχάστηκε η βούληση για το ανέφικτο, καμπούριασε και πλατάγισε σε συμπιεσμένο χρόνο.

Κάποιος μετράει κέρματα αποθηκευμένα σε ένα κουτί από παπούτσια...

Χριστούγεννα πλησιάζουν μα το τζάκι παραμένει σβηστό, οι οικογένειες οχλαγωγούν κάτω από το λεπρό φως, τα ζώα λουφάζουν στις παράγκες της δημοσιάς.

Πάγωσαν τα μέρη που φιλοξενούσαν ημιπολύτιμους λίθους, στολίδια στα δολοφονημένα δέντρα. Η αναπνοή τους επιβιώνει στα απάτητα δάση και το φάντασμα τους στοιχειώνει τα βαρετά συμπόσια. Σε σάλες γιορτινές, αδειανές πλήττουν οι σερβιτόροι. Κανείς δεν αψηφά το ψύχος, κανείς δεν ξεμυτίζει από την προσωρινή θαλπωρή των πολυκαταστημάτων.

Στο κέντρο της πλατείας απανθρακώνονται τα τελευταία ψήγματα καταναλωτικών παραδείσων, γειτνιάζει η θάλασσα με την προσμονή του νέου έτους και η αλμύρα της κατατρώει τις προσόψεις των σπιτιών.

Τσιγάρα αναβοσβήνουν μόνα τους, εγκαταλελειμμένα από άνυδρα χείλη, χείλη που δεν ενώνονται με άλλα χείλη, παγωμένα ανοιγοκλείνουν για να χωρέσουν τον αέρα της νύχτας.

Μισοσβησμένα συνθήματα στους τοίχους περιγελούν το ανεξίτηλο της μπογιάς που τα δημιούργησε. Συνθήματα για ένα καλλίτερο κόσμο που προσμένει την γέννα του, μα τα παιδιά απουσιάζουν. Κρύφτηκαν, πέταξαν σε αθέατη σχολική τάξη, σε μέρος που καμία αρχή δεν υπάρχει. Γιατί είναι άκαμπτη η μέρα αυτή, αμετακίνητη από αρχαίες παρεξηγήσεις. Πεισμωμένη με τα καμώματα των ανθρώπων, αρνείται να ανατείλει.

Μοναχικά τα πετεινά της ώρας το σεντόνι του σκότους προσπαθούν να παραμερίσουν με τραγούδια ελπιδοφόρα και οι βάρκες στο λιμανάκι κρατούν το ρυθμό, λικνιζόμενες από ευγενικά κύματα.

“Πέρασε ο χρόνος της σιωπής, πέρασε ο χρόνος”...