Ξημέρωσε στον κήπο

Ζούσα εντός του χειμώνα. Για χρόνια περιφερόμουν σε παγωμένα τοπία. Αδαής ως προς το επικούρειο ζην, κυνικές παραδοχές κατέτρωγαν τα σωθικά μου.

Σαν βγήκα όμως από το πιθάρι ανακάλυψα πως ξημέρωσε στον κήπο και πως η γηραιά συκιά προσφέρει γλυκούς καρπούς στους περιπατητές.

Μαζί τους θέλησα και εγώ να πορευθώ, συντροφεμένος μέσα στο ασυντρόφευτο των σκέψεών μου. Ευλαβικά βάδισα υπό την σκιά αρχαίου ελαιώνα, και από θερμές αγκάλες πλαισιωμένος έπλυνα το πρόσωπο μου στην πηγή.

Ο θάνατος είναι το τέλος της γλύκας και μόνο μια φορά αυτή την πόρτα θα διαβώ, δίχως φόβο. Αυτό διότι, η αποσύνθεση την αίσθηση δεν την περιλαμβάνει και δίχως αίσθηση δεν υπάρχει φόβος και πάθος, μόνο λησμονιά...

Για αυτό ας αναθαρρήσει η καρδιά, ας χαρεί το παντοτινά τελευταίο καλοκαίρι. Τις παραινέσεις του θέρους ας δεχθεί ως αληθινό ιερό ευαγγέλιο. Με τις ηδονές του μέτρου και περιεκτικές τις φυγές από τον κόσμο του πόνου ας αγαλλιάσει ο εαυτός.

Δοξασμένη είναι αυτή η ζωή και άλλη δεν υπάρχει.