Πέμπτη 4 Απριλίου 2019

Το μοτίβο


Η ποίηση ανθίζει χημικά και οι δρόμοι διασταυρώνονται αιφνιδίως,
τα σχέδια επαναλαμβάνονται αιωνίως στης σκέψης το μωσαϊκό

είναι συνάψεις που μου διαφεύγουν...
Με καθορίζουν σταγόνα προς σταγόνα, σπιθαμή προς σπιθαμή, τον χρόνο καταβροχθίζουν
και το μοτίβο ξεδιπλώνεται διαρκώς...

Σε βλέπω στο καθάριο νερό της λίμνης του μυαλού του νεαρού
σε βλέπω και στις γκρίζες τούφες σε κροτάφους ακριβοπληρωμένης ωριμότητας
με το χαμόγελο στην λεπίδα...
στον στεναγμό της μέρας που φεύγει σε οσφραίνομαι κάθε λεπτό...
μαγεία των αισθήσεων και παρακαταθήκη των γενεών.

Ποιο είναι το δικό μου στασίδι; Στην εκκλησία των παντοτινών αναμμένων κεριών
Επιστρέφει η μεγάλη αφήγηση στην ίδια στροφή...
Ιστορίες με δόντια και μαχαίρια στα χέρια και κοινοτοπίες τραγικές
και κέρατα στα σταυροδρόμια να δείχνουν τον δρόμο σε μέλλον σκοτεινό
σαν ταμπέλες αρχαϊκές που χέρι γιγάντιο τοποθέτησε για να μπορώ την διέξοδο να βρω

Μα εγώ επιστέφω πάντα εδώ...στον ίδιο ρυθμό, μόνο πιο γερασμένος
κουρασμένος από τα ανδραγαθήματα που ποτέ δεν τελέσθηκαν
μόνο στην φαντασία κυβερνώ και μόνο τα όνειρα διαφεντεύω
μαζί να ανεβούμε το βουνό
σε κλέβω, σε εκλιπαρώ.

Μην χάσουμε το μονοπάτι κάτω από το φως του φεγγαριού το θαμπό
εσένα έμεινα να περιμένω, εσένα να αναπολώ
επιστρέφει η ιστορία στην ίδια στροφή
και ανεβαίνουμε του βουνού την ράχη εσύ και εγώ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου