καταπίνει αμάσητα τα πετούμενα της ελπίδας.
Κρυφό στα στήθη μου διατηρώ το μυστικό,
από τον παιδοκτόνο Κρόνο να το σώσω.
Να συνεχιστεί η γραμμή του αίματος μεριμνώ
και την χαρά προσκαλώ σε ετούτο το λιμάνι.
Μην με ξεχάσεις λαμπερή οπτασία
σαν τα σκούρα παράθυρα το φως από τα μάτια μας κρύβουν.
Μια ανάπαυλα είναι μόνο από το μονοπάτι.
Ύστερα αρχίζει πάλι ο κύκλος να στροβιλίζεται
και εμείς στο κέντρο του ευλογούμε την πλάση
με χέρια λευκά και ματωμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου