Παρασκευή 15 Μαρτίου 2019

Τα βέλη του θανάτου

Από μικρός έμαθα να γεμίζω το μυαλό μου με εικόνες και ήχους.

Τώρα που τα χρόνια πέρασαν αυτό το υλικό κατοικεί στον ψυχισμό μου όπως τα στρείδια βρίσκουν σπίτι στην κοιλιά ενός πλοίου. Με τον καιρό αυτοί οι λαθρεπιβάτες της νόησης χτίζουν αποικίες και καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο ψυχικό χώρο. Απομυζούν τις σκέψεις μου για να τραφούν και διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία στα συναισθήματα μου. Αγάπησα την μουσική και τους ανθρώπους, όπως μου είπε ένας Εβραίος, αυτά ήταν τα αμαρτήματα μου και τώρα τιμωρούμαι με μια καρδιά αιμοραγούσα και ένα νευρικό σύστημα προδοτικό.Λεπτό με το λεπτό να μετράω αυτούς που χάνω από ταξείδι δίχως γυρισμό και μοναχός να αναπολώ τους πύργους που χτίσαμε στην άμμο, σαν ήμασταν νέοι και απρόσβλητοι από την μπόρα του καιρού. Παρόντος χρόνος στατικός και ασυγχώρητος, ένα αντηχείο έγινα να αναμεταδίδω τις υποσχέσεις της νιότης σε πλήθος που κωφεύει εκ γενετής και πως να παραβγείς στο τρέξιμο τα βέλη του θανάτου;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου