Ο χρόνος πέτρωσε

Βουλιάζουν τα ερείπια παρελθόντος άδοξου και αποσπασματικού.

Στο κέντρο του λογισμού πύργος υψώθηκε και στην κορυφή την στυγερή θρονιάστηκε ο χρόνος. Πότε θα κοπάσουν οι εσώτεροι άνεμοι αναρωτιέται ο χλομός πρίγκιπας;

Γέρασε ο χρόνος κατά την περιφορά του στα σοκάκια, κουτσός έμεινε και η όραση του αδυνάτισε. Παρέα με αρχαία δαιμόνια βολόδερνε άσκοπα και η πνοή του είχε πια κοπάσει να φέρνει την αλαργινή ευωδιά αγριολούλουδων.

Κουράστηκε ο χρόνος να περιστρέφεται με μια σκέψη στο μυαλό του καρφωμένη. Την μια και μοναδική χαραυγή της απελευθέρωσης που ο κύκλος κλείνει και ο χώρος αφήνεται στην πρωινή σαγήνη.

Αφέθηκε λοιπόν να πετρώσει, κουρασμένος όπως ήταν, σε μια άγνωστη πλατεία. Άγαλμα έγινε και τα πουλιά κάθισαν στους ώμους του και του γλυκό-ψιθύριζαν μακρινά μαντάτα.

Ο χρόνος έσβησε ένα απόβραδο, χωρίς να δει τις προσδοκίες του να εκπληρώνονται. Μόνο η σκιά του έμεινε να περιστρέφεται γύρω από την παγωμένη πέτρα.