Οι αποστάτες

Στου κρατήρα το στόμα

παραμονεύουν θηρευτές

ο δρόμος περνάει από εκεί

αόρατες μορφές καρτέρι στήνουν στις ψυχές

Πατήρ, Ιός και Μέγα ψέμα

της γυναικός τα ρούχα φόρεσαν

αφού τα έπλυναν από το αίμα

ύστερα Ευαγγέλια κήρυξαν

Πεσμένα κείτονται τα φύλα των δέντρων

όπως οι φτερούγες των πεπτωκότων αγγέλων

βούτηξαν στο κενό και χάθηκαν διαπαντός

αυτοί οι αποστάτες τη ζωής και του θανάτου

Ωρύονται οι ουρανοί

πάνω από ένα πτώμα λιβανίζουν

την επικράτεια τους ορίζουν

με καθάριο φόβο

Και θα αρκούσε ένα απλό νεύμα

για να εγερθούν τα πετεινά της νύχτας

μα αυτό καθυστερεί χιλιετίες

χρόνια και χρόνια στείρας προσδοκίας