τι και αν με Αρτεμισία το μύρωνε...
ο δαίμων τον κρατούσε σφιχτά
και στου ματιού του την κόγχη
χαμογελούσε περιπαιχτικά...
"χτυπήσου μικρό μου κοχύλι
βράσε στο ζουμί σου
εγώ όμως δεν σε αφήνω"
του ψιθύριζε ο Μεφιστοφελής στο αυτί
και ήταν μόνο η αρχή
τι και αν τους κύκλους τάραζε
λυκοφιλίες είχε συνάψει
για να μπορέσει τα κομμάτια να συρράψει
ενός χαμένου στο λαβύρινθο παιδιού
του μακρινού του εαυτού
και εμπρός στου εγχειριδίου την κόψη
είχε ξεφτίσει πια του θέλγητρου η όψη
με ένα ψίθυρο απέμεινε στα αυτιά να απαγγέλλει
τους στοίχους της συντέλειας
γραφίδα που δεν ξαποσταίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου