Στην σκιά της φτέρης

Όλα ξεκίνησαν κατά την ολική έκλειψη της  Σελήνης  του Ιουλίου.
Πάν πράγμα, υλικό ή πνευματικό έμοιαζε να στροβιλίζεται και νερό ανάβλυζε όπου αυτή έριχνε την σκιά της. Το πηχτό σκουρόχρωμο υγρό της ζωής, που αποζητούσα ψυχή και σώματι, έτρεχε γάργαρο κάτω από τους βράχους της κρυφής παραλίας, εκεί που η φράση "μην με λησμονείς" δονεί ατέρμονα τα μόρια του ανέμου και η λίμνη της λησμονιάς βρέχει τις παρυφές της ανθρώπινης επίγνωσης.

Εκεί, κάτω από την σκιά ενός ατμώδη ήλιου, καπνοί και αναθυμιάσεις έκρυβαν. με σύνεση περίσσια, την φτέρη και τους κατοίκους της. Στην σκιά του πυκνού πράσινου παραπετάσματος το παιδί του κούκου κρυφογελούσε με τις δικές του φαντασιώσεις. Ένας κόσμος απλανής, απαλλαγμένος από μέτρα και σταθμά, ήταν το όνειρο του. Ήταν νωρίς; 'Ηταν αργά; Ποιος το δακτυλίδι θα το βρει, που εναποτέθηκε παλιά στης νυκτός την αγκαλιά...