Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Περιηγητές και Επισκέπτες

 Δεν είναι ποτέ ασφαλής ο Ορφέας στον Άδη…..

Είναι κάποιες εμπειρίες που η ανθρώπινη νόηση έχει αποδώσει συγκεκριμένες ποιότητες. Είναι τέτοια η φύση αυτών των εμπειριών αιχμής όπως λέγονται, που με την βίωση τους ορίζουν εμβληματικά τα όρια της υποκειμενικότητας του ανθρώπινου βίου. 

Το γεγονός ότι αυτές οι τόσο έντονες εμπειρίες προσφέρουν την αίσθηση της απελευθέρωσης από τους περιορισμούς του εαυτού, ενώ παράλληλα υπογραμμίζουν την μοναχικότητα της ύπαρξης και την δηλωμένη επιθυμία του εαυτού να συνδεθεί με σχήματα μεγαλύτερα της μονάδας που αντιπροσωπεύει ο ίδιος, τις καθιστούν ορόσημα για την κατανόηση του συνόλου των ανθρώπινων σκοπών και πράξεων.

Ένα απλό παράγωγο των ορμονών, ενδεχομένως να είναι ο «τόπος» εντός του οποίου παγιδεύονται, δια της απελευθέρωσης, οι αισθήσεις, κατά την διάρκεια έντονου οργασμικού σπασμού. Με σπασμό παρομοιάζεται η ύστατη στιγμή, η κορύφωση του ερωτικού μόχθου, η εναπόθεση του σπόρου στην γη. Συχνότερα από ότι όχι,  αυτή η εντονότερη ίσως των εμπειριών, βιώνεται εντός ενός ασαφούς χρονικού πλαισίου και με συχνή την αίσθηση απώλειας της χωρικής αντιλήψεως.

Σε αυτό λοιπόν το φασματικό περιθώριο της ανθρωπίνου συνειδήσεως, φύεται ο σαρκοφάγος ανθός της επίγνωσης της απομόνωσης και της φθαρτότητας κάθε προσώπου. Είναι ένα μεταβατικό τοπίο ανάμεσα στους κόσμους, ένας καθρέπτης, και όπως είναι φυσικό,  ο καθείς εικάζει πως θα απαντήσει εκεί το μοναχικό του είδωλο και μόνο αυτό. Δεν είναι όμως αλήθεια ποτέ ασφαλής ο Ορφέας στον Άδη…..


Είναι μια παράδοξη και φευγαλέα αίσθηση, σαν το στιγμιαίο ρίγος της παναισθησίας μιας οικιακής γάλης, Η παθητική γνώση φέρει μεγαλύτερο δέος, όταν στον τόπο του οργασμού συναντάς περιηγητές και επισκέπτες, παλιούς κάτοικους μιας χώρας, που ο άνθρωπος προσεγγίζει μόνο για όσο διαρκεί ο γενετήσιος, ή ο επιθανάτιος σπασμός του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου