Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Η αγέλη




Στον βυθό της μέρας αναγαλλιάζει.....

 Μια αγέλη άγρια, σκυλιών τυφλών, δίχως δεσπότη, τις νύχτες στα όνειρα μου αλυχτά.

Για το μονοπάτι που χορταριάζει ξεχασμένο μου μιλά ο πιο θαρραλέος των ταπεινών, ο μαύρος καπνός που αναδύεται από της καρδιάς την τελετουργική καύση.

Μια ομήγυρη άλογη, δίχως φρένα, την λογική μου σε μνήμα ρηχό ενταφιάζει. Κιβούρι δίχως εγχάραξη, της μνήμης η παρηγοριά γίνεται κατευόδιο στης λησμονιάς την σκόνη. Στον βυθό, στον βυθό... η μέρα κυνόδοντες φέρει.

Οχλοβοή έχω μέσα μου, μα οι φωνές δεν συμφωνούν. Σε πόλεμο βρίσκεται ο παλιός κακός με τον ηλίθιο νέο. Σαν με πιθήκου περπατησιά την σκάλα του Ιακώβ να σκαρφαλώσει μάταια προσπαθεί, η αγέλη αναγαλλιάζει.....

Οι φιλοδοξίες των μικρών ψαριών στην νερολακούβα του φθινοπώρου, μοιάζουν με πλοία φαντάσματα που κατατρώει η σκουριά και η αλμύρα, ξεμακραίνουν από την ρώτα τους άσκοπα σε αυτή την θάλασσα των νεκρών ματιών.  Στον βυθό της μέρας η αγέλη αναγαλλιάζει.....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου