Το ελάχιστο κακό

Έστησα ξόβεργες αλλά πιάστηκα εγώ σε αυτές αντί για το πετούμενο που ονειρευόμουν να αιχμαλωτίσω.

Το ελάχιστο κακό αναζητώ, το λιθαράκι που θα ορίσει μια έστω προσωρινή ισορροπία σε αυτή την ζωή. Πως όμως να κρατήσεις τον πόλεμο έξω από τις τρυφερές συζητήσεις, πως να περιχαρακώσεις τον άναρχο εαυτό; Πως να τον γλυτώσεις από νέες παγίδες και καταπακτές βαθιάς και ανεξερεύνητης οδύνης;

Έστησα ξόβεργες αλλά πιάστηκα εγώ σε αυτές αντί για το πετούμενο που ονειρευόμουν να αιχμαλωτίσω. Σήκωσα θεόρατα τείχη ανάμεσα σε εμένα και το θηρίο που βρυχάται στις ερημιές, εκεί που κόκορας δεν λαλάει, κότα δεν κακαριέται, κουλούρι μικρού παιδιού δεν γεννάται και η μέρα ξεχνιέται θαμπωμένη από την αντανάκλαση του φωτός σε μη λείες επιφάνειες.

Στις ξερολιθιές και τις πεζούλες της μακρινότερης μεθορίου άνθισε ένα αγριολούλουδο τόσο όμορφο και ανθεκτικό που κάνει το μάνταλο όλων των θηρών, κεκλεισμένων και ανοιχτών, να κρούεται σε ένα ρυθμό αναστάσιμο, τους νεκρούς να σαλεύουν μέσα στα μνήματα.

Mε βια περισσή, με τυμπανοκρουσίες θριαμβικές διασπά και κατατροπώνει τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες της ζωής μου.

Τα τείχη πέφτουν ένα ένα μέσα μου και η γύμνια της ματιάς με τρέπει σε άτακτη φυγή.....πέντε βήματα μόνο... όσο μου επιτρέπει να τρέξω η ασημένια κλωστή που ενώνει τα άκληρα κορμιά, πέντε βήματα και μια στάση ο χορός που πρέπει να θυμηθώ γρήγορα, πέντε συλλαβές οι λέξεις του τραγουδιού που ορκίστηκα να μην τραγουδήσω ξανά και να που τώρα συλλαβίζω αυτές τις λέξεις δακρυσμένος και αιχμάλωτος στην γαλέρα του έρωτα.