Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Δάγκωσα την γλώσσα μου



Δάγκωσα την γλώσσα μου όταν επανέλαβε τις ίδιες φράσεις...
"Kάτω στο κέντρο του υγρού βάλτου κοάζουν τα βατράχια σε ρυθμούς οργασμικούς."

Σαλεύουν τα σκουλήκια μέσα στις σακούλες των κουφαριών, χορεύοντας σαπροφαγικά σε ένα ρυθμό που και ο διάβολος ακόμα αναρωτιέται για την πηγή του.

Ξετρυπώνω τα κενά σαν τον τρυποφράχτη, κυλιέμαι στη σκόνη και δαγκώνω τα δάχτυλα των ποδιών μου για να απαλλαγώ από τις δεύτερες σκέψεις, από την οπή του πρωκτού εξέρχεται το αυτιστικό μάντρα “κανείς δεν με ξεπερνά στην εύρεση αναχωριτικής εργασίας”.

Δάγκωσα σαν ξεστόμισα λέξεις ξέπνοες, άκουσα την φωνή μου να απαγγέλλει στίχους του Σικελιανού με τον Μπέκετ να σαρκάζεται τις σαχλοκουβέντες, τις δικές μου και των άλλων των παλιότερων που δεν έβλεπαν την ομίχλη στο τέλος των σελίδων.

Βουλιάζουν τα ερείπια στις βομβαρδισμένες πόλεις, καθώς στις σκιές περαστικοί συνουσιάζονται με τα αγάλματα αρχαίων ιερόδουλων και βουβοί θαμώνες πετούν κέρματα στο νυφικό κρεβάτι της κάθε γωνιάς.”

Δάγκωσα την γλώσσα μου και πλημμύρισαν τα φρεάτια της κοιμισμένης πολιτείας με το αίμα άνοης νιότης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου