Όλα μοιάζουν τυχαία

 Μάταια προσπαθώ να ανακαλύψω τον κώδικα που συνδέει τα γεγονότα με τα νοήματα.

Οι μέρες περνούν νωχελικά στον μικρό κόσμο που συντηρώ. Σε ένα γυάλινο βάζο στοιβάζονται όλες οι αξιοσημείωτες στιγμές του χειμώνα.

 Όλα μοιάζουν τυχαία, οι συχνοί αυτοτραυματισμοί, οι στροφές του δρόμου, τα ζώα που προσπαθούν να αρθρώσουν λόγο, τα χαμόγελα των κοριτσιών που μεγαλώνουν μην γνωρίζοντας τις πίκρες που καραδοκούν.Όλα δείχνουν σημαντικά απουσία ενός συνεκτικού σχεδίου.

 Μάταια προσπαθώ να ανακαλύψω τον κώδικα που συνδέει τα γεγονότα με τα νοήματα. Η ικανότητα κατανόησης είναι πεπερασμένη και η απόκτηση του κλειδιού, αν δηλαδή το κλέψεις από τον κοιμισμένο θεό, οδηγεί μάλλον στην αυτοκαταστροφή του βιολογικού ρομπότ που στεγάζει την άγρια ψυχή.

Επέστρεψα πάλι στην αρχή πάνω που νόμιζα ότι η επόμενη καμπή θα οδηγούσε στην έξοδο..... Απέριττη η ομορφιά της ερώτησης, μια βουνοκορφή καλυμμένη με το λευκό χρώμα της αιωνιότητας αναδύεται μέσα από το βομβαρδισμένο τοπίο της καρδιάς. Ακόμα θυμάμαι την σπηλιά του Πυθαγόρα και τα αδέσποτα σκυλιά που την φρουρούσαν, τώρα σαν φαντάσματα θαμπά συντρέχουν την φυγή μου.