Είναι μικρός ο τόπος

Όλοι έχουν μια πολαρόιντ στην μνήμη τους. Μια έκφανση του εαυτού παγωμένη στο χρόνο. 

 

“Σε είδα να δαγκώνεις τα τραπέζια όταν ήσουν 17 χρονών άρα πρέπει να ανήκεις στην άγρια φυλή των τραπεζοφάγων !”

Είναι μικρός ο τόπος. Όλοι καταλήγουν στα δεσμά του γάμου. Άθεες και άθεοι εκτελούν καθήκοντα θεματοφύλακα γελοιοποιημένων, εκ του αποτελέσματος, παραδόσεων και κενών τύπων προς τέρψη νεκρών και άγνωστων, αν όχι μισητών συγγενών.

"Είναι μικρός ο τόπος, δεν είναι για πολλά πολλά".
Θα σε χρίσουν για μια εβδομάδα “βασιλιά του κουκιού”. Θα ονειρεύονται ερωτικές συνευρέσεις με τον “ξένο” και τις βαρετές πλέον ερωτικές τους συντρόφους για λίγο, μετά όμως θα αποφασίζουν πάντα ότι η φαντασίωση και η πραγματικότητα ασφυκτιούν κάτω από την ίδια στέγη.

Είναι μικρός ο τόπος και για να πλατύνει το μυαλό απαιτείται μεγάλη ποσότητα φωτιάς.

Ποιος όμως θα περπατήσει πάνω στα κάρβουνα; Όλοι θέλουν να ταξιδέψουν στην “άλλη πλευρά” αρκεί το ταξίδι να είναι ασφαλές, ποτέ όμως δεν είναι και έτσι ναυλώνουν τους ξένους για ψυχοπομπούς.

“'Έχω είκοσι χρόνια σύνταξη να διαφυλάξω” είναι η επωδός στα χείλη των ελευθεριαζόντων σφαχτών του ελεύθερου χρόνου.

Είναι μικρός, πολύ μικρός ο βάλτος της ζωής σε θεάρεστα τοπία, σε τουριστικούς παραδείσους της κακιάς ώρας. Όλοι και όλες ονειρεύονται την φυγή, ηρωικές στιγμές αυτοδιάθεσης μετά από πολλά ποτά το βράδυ της Παρασκευής. Το επόμενο πρωί όμως, όλοι και όλες θέλουν να εγκιβωτίσουν την επιθυμία, να μην μας βαραίνει καμία σκιά,κανένας μπελάς να μην σέρνεται στις καθωσπρέπει αίθουσες της Δευτέρας.