Η μυστική ζωή των ανθρώπων

Είναι η μοίρα μας αυτή των πολλών. Κατηφείς μέσα στα τετριμμένα κατάλοιπα της αφθονίας του χτες

Μικρό κορίτσι που επιβιώνει κρυφά, στα ιδιωτικά διαμερίσματα της μέρας. Κελαρυστό γέλιο προδίδει την παρουσία του. Μια ασήμαντη απόκλιση από τα εσκαμμένα προσφέρει ανάσα στη μυστική ζωή των ανθρώπων.

Ο δάσκαλος δυσκολεύεται να ισορροπήσει στην ξύλινη ακαμψία του εδράνου. Οι ζαβολιάρικες αχτίδες του ήλιου στο προαύλιο δεν τον αφήνουν. Η καρδιά του υπήρξε πάντοτε τόπι σε γρήγορα πόδια, παιδικά. Η ματιά του δοσμένη στον ορίζοντα, αναζητά κουρσάρους και πειρατικά πλοία, η προσμονή του για το διάλυμα μεγαλύτερη του ναύλου...

Σαν πολύτιμοι λίθοι, που αναμένουν να βγουν στην επιφάνεια, είναι των ανθρώπων τα ζητούμενα... Δεν διαφέρουν από ένα σμήνος πουλιά, που κάθε χρόνο περνούν πάνω από τις πετρωμένες μας αψίδες, για να χαθούν στο Βορά. Σε πράσινα λιβάδια και ψιλά βουνά, που υψώνονται με την επιθυμία μέσα μας. Γεννήματα του ονείρου, ακολουθούν τις ίδιες διαδρομές ως την αμπαρωμένη πόρτα της Δευτέρας.

Δεν αντιλαμβάνεται το πλήθος, ζαλισμένο από τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις εβδομάδων, που στοιβάζονται, σχηματίζοντας τείχη και προπετάσματα καπνού… Κανένας οδηγός επιβίωσης δεν αποκαλύπτει, πως οι προσδοκίες πάντα βρίσκουν πέρασμα… γίνονται φίδια γύρω από την κεντρική αρτηρία, κάνοντας το τύμπανο της καρδιάς να πάλλεται σε απρόβλεπτους ρυθμούς.

Είναι η μοίρα μας αυτή των πολλών. Κατηφείς μέσα στα τετριμμένα κατάλοιπα της αφθονίας του χτες. Παγεροί άνεμοι στέκονται φρουροί στα σύνορα αυτού του απέραντου στρατοπέδου εργασίας, εξανεμίζοντας σε κάθε περίσταση τους ψιθύρους για ένα “καλό τέλος”, μια ευόδωση των σχεδίων μας.... Δεν πιστεύουμε αλήθεια σε παραμύθια δίχως λύκους. Τελευταίο καταφύγιο, ο μυστικός κήπος μιας ακόμα ανύπαρκτης εκδοχής, που όμως όσο παραμένει σιωπηλή δεν υπολογίζεται σαν αντίπαλο δέος, έτσι επιβιώνει....