Η κατάρα του Ιονίου

Στα αβαθή νερά γαλαζοπράσινες οπτασίες, φάρμακο στην ματιά...

Η βραδινή αύρα καθαρίζει την πνοή από την κάπνα των αιώνων.

Υπό το βάρος αυτών βαδίζει η ανήσυχη ύπαρξη σε σοκάκια αρχαία και συνάμα απειλητικά.

Αν χάσεις τον φύλακα σου η μνήμη ξεθωριάζει, ξεχνάς πως έφτασες εδώ και πότε φεύγεις.

Η υγρασία ένα πέπλο πηχτό, επιδρά σαν παπαρούνα υπνωτική, αφιονίζει τις έγνοιες του κλεινού άστεως.

Χορδή κλεμμένη από την χαίτη του νοτιά, γεννά την μουσική που ακούω μέσα στα αυτιά μου, μητέρα των διφορούμενων χαιρετισμών, όστρακο αμφισημίας σε σώμα παιγνιδιάρικα ερωτικό, άπιστη ερωμένη που όμως πάντα συγχωρώ, η κατάρα του Ιονίου με κατατρέχει....