Το μωρό και η τίγρης

Φεύγει η ψυχή από τα πόδια, κατεβαίνει έξαφνα να κρυφτεί από τον φόβο τον παλαιότερο του ανθρώπου,

τον βιαστή σαν βλέπει στον καθρέπτη ο βιαζόμενος και του χαμογελάει.

Φόβος στον φόβο πως να ανεβείς τα σκαλοπάτια στου Ιακώβ την σκάλα;

Ένα πρωί μονάχα, μέσα από αιθάλη και κακό ανοίγουνε τα μάτια στο όνειρο

Το μωρό και η τίγρης κουρνιάζουν δίπλα δίπλα και οι άνθρωποι ανασαίνουν αντάμα την πρώτη και τελευταία ανάσα.

Τυχαία ποτέ δεν οδηγούν τα άκρα σε ετούτο το λιμάνι...

γλυκός ονειροκρίτης στην ώρα πάνω καταφθάνει

Στην θάλασσα, στην θάλασσα λένε οι φωνές του ξεχασμένου ιστορικού πλήθους

στο νερό μπες μια μέρα και ποτέ μην ξαναβγείς!