Η νέα απαισιοδοξία

Ποιος αλήθεια μπορεί να αμφισβητήσει την παράδοξη ιερότητα των ημερών, το αντεστραμμένο μεγαλείο τους...

ποιος μπορεί να αποσιωπήσει την ρυπαρότητα που σαν κουρτίνα πέφτει πάνω από τις σκέψεις και τις επιθυμίες των ανθρώπων...

Στα όρια μιας αχαρτογράφητης μέρας, στις παρυφές μιας οριακής προσωπικότητας συνθέτονται

ύμνοι σε καινές δόξες και άγνωστους παλίμψηστους δαίμονες.

Καπνός και στάχτη οι αυταπάτες για μια ελεύθερη ώρα, εν αναμονή των ξένων

τρώμε τις σάρκες μας και θυμιατίζουμε νεκρά τοπία.

Η παλιά απαισιοδοξία επιστρέφει κάτω από νέο μανδύα και το γέλιο των πιστών της αντηχεί πιο σαρδόνιο πια, σε κάθε κωδωνοστάσιο σε κάθε ετοιμόρροπο παράπηγμα της προσδοκίας

εναποτίθενται οι σπόροι της σκοτεινιάς.

Έρεβος έρεβος καλώς γύρισες στην πατρίδα σου!

Στην βαριά αναπνοή, στο βήμα το συρτό που σκόνη σηκώνει, στην κόχη των ματιών μας...