Εαρινή δυστοπία

Εκείνο τον χειμώνα τον τελευταίο ζούσα στην πρωτεύουσα. Ήταν βροχερή, γκρινιάρα εποχή, με τα περισσότερα μαγαζιά να έχουν κλείσει και αυτά που έμεναν ανοιχτά είχαν ελάχιστα προϊόντα στα ράφια τους.

Οι άνθρωποι τριγυρνούσαν άσκοπα στους δρόμους, άνεργοι και άεργοι οι περισσότεροι, παζάρευαν ένα καρβέλι ψωμί με τον φούρναρη με λογιών λογιών απίθανα ανταλλάγματα.

Που και που έφτανε η τυχερή του μέρα, όταν κάποια καλοστεκούμενη μητέρα πεινασμένων παιδιών, του πρόσφερε τα κάλλη της για κάνα δύο τσουρέκια και λίγο γάλα.

Αυτές οι συνεδρίες συνήθως πραγματοποιούνταν στο σπίτι του, αργά το απόγευμα του Σαββάτου, όταν άδειαζε για λίγο από την κάψα της πυράς του φούρνου, και προλάβαινε να κάνει μπάνιο και να απαλλαγεί από τα αλεύρια και τον ιδρώτα της εβδομάδας.

Ήταν ένας κοντόχοντρος, δασύτριχος άντρας, περασμένα τα πενήντα, που δεν είχε ούτε ομορφιά, ούτε γοητεία, εργένης από συγκυρία που με τα χρόνια έγινε πεποίθηση. Είχε όμως το τσουκάλι του πάντα γεμάτο, και αυτό ήταν πολύτιμο προσόν στην Αθήνα του τέλους.

Φοβούνται οι άνθρωποι σαν αντικρίζουν δερμάτινη τσάντα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Του ελεγκτή ο βράχνας τους κατατρέχει νύχτα μέρα. Που και που, μια γυναίκα μικρόσωμη, τυλιγμένη με σάβανα, τραβάει τα πεινασμένα βλέμματα των πολλών. Ευτυχώς που τα μπορντέλα παραμένουν ανοιχτά στις πολυεθνικές συνοικίες του κέντρου.

Ανθρωπάκια μελαχρινά, που δεν ξεπερνούν σε ύψος το ενάμισι μέτρο, γεμίζουν διαλυμένα αποπνιχτικά λεωφορεία. Δείχνουν να γνωρίζονται και καταπιάνονται με παράξενες ασχολίες, όλοι μαζί κοπαδιαστά.

Γιατί το τέλος είχε καταφθάσει οριστικά, μέσα σε όλο το ζοφερό του μεγαλείο, όσο και αν εθελοτυφλούσαν οι αστυνομικοί που ήταν μόνιμα σταθμευμένοι έξω από το μεγάλη Βρετανία.

Δεν είχε απομείνει τίποτα πια για να φρουρούν, παρά τα ντουβάρια του μεγαλόπρεπου κτίσματος, που κάποτε φιλοξενούσε μεγαλόσχημους, πλούσιους και διάσημους.

Τώρα στα κορφινά του διαμερίσματα φυλάσσονταν τα τελευταία αποθέματα χρυσού της χώρας.

Ότι είχε απομείνει δηλαδή από αυτήν, καθώς υπήρχαν πια μόνο δύο λεπτές λωρίδες γης, που αντιστέκονταν ακόμα στον επαναστατικό οίστρο που είχε καταλάβει τις υπόλοιπες περιοχές.