Η μεγαλύτερη νύχτα

οι φυλλωσιές των δέντρων συνωμοτούσαν με τον άνεμο εκείνο ο βράδυ.

Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, η μικρότερη μέρα.

Τα χρόνια τα παλιά, ήταν μια από τις σημαντικότερες ημερομηνίες σε ένα εορτολόγι­ο, πασπαλισμένο όπως οι κουραμπιέδες, με σκόνη αστρική, λερωμένο με το χώμα της ξαναγεννημένης γης, μητρικής εταίρας εξορκισμός και ζωοδότη άρπαγα ύμνος.

Σήμερα όμως το εαρινό ηλιοστάσιο, έμοιαζε με μια θαμπή επιγραφή, ένα σβησμένο σημείο σε χάρτη παροπλισμένο, καθώς το ανάγλυφο της παν γαίας δεν υπήρξε ποτέ, παρά στα όνειρα των γεωγράφων και τις εφιαλτικές εξάρσεις Συβιριανών σαμάνων.

Ένα παγωμένο μνημείο, με κρύσταλλους που λαμπυρίζουν, υπό το φως οδοντωτού χαμόγελου, ενός ήλιου που δεν συγχωρεί, το ηλιοστάσιο σηματοδοτεί την στροφή προς την εσωστρέφεια.

Μια αναγγελία, πως ο χειμώνας κατέφθασε επίσημα, στο προσκεφάλι των ονείρων, στις στάνες των χoίρων, και σε τραυματικούς ιστούς, πληγών αλλοτινών, σε σώματα και σε καρδιές, εγκάρδιων ανθρώπων.

Ψυχρή και αδιάφορη η καρδιά του χειμώνα στα βάσανα της ζωής, των πολιτών της ηλιοκαμένης χώρας.

Ο τόπος μου, οι πεζούλες και οι κήποι του, στην φαντασία κόσμου αλλότριου, είναι αλώνι που φλέγεται από ένα ήλιο φιλόξενο.

Το ψύχος ποτέ δεν φθάνει εδώ στον νότο, φαντάζονται οι κάτοικοι του βορά, και οι άνθρωποι αυτού του κήπου παραμένουν αιώνια και ανεύθυνα παιδιά.

Ο χειμώνας ξεκαρδίζεται σαρδόνια σήμερα με αυτά τα ψεύδη. Δείχνει τα μυτερά του δόντια, με ένα χαμόγελο που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά, σε αυτούς που αδυνατούν να εξασφαλίσουν την ύπαρξη κάποιας πηγής θέρμότητας.